Hoe kan ik een leven leiden dichterbij mijzelf? Deze vraag hoor ik de laatste tijd veel. Het zal te maken hebben met het einde van het jaar. Beoordelingsgesprekken, de winter: tijd voor bezinning.
Vaak denken we aan grootse veranderingen, terwijl het vaak klein en dichtbij is. Wat is ervoor nodig om het te gaan zien? Een fragment uit mijn coachpraktijk.
Ze lacht veel en ik zie ook verdriet…
Ze vertelt over het spelen op haar viool in het orkest.. samen, afstemmen, ze voelt de emoties in de muziek en stemt het spelen daarop af door zelf te voelen. Haar gezicht ontspant en er verschijnt een lach op haar gezicht. Ik benoem wat ik zie.
En dan is het daar… bang om het niet goed te doen. Dyslexie. De tranen stromen over haar wangen. Ze probeert het al haar hele leven te verstoppen. “Ik ben anders dan de rest,” ze vertelt en vertelt. Ik vraag haar om de volgende keer iets mee te nemen dat symbool staat voor haar dyslexie.
Ze heeft er lang over nagedacht. Ze heeft een blaadje meegenomen met daarop de namen van de leerlingen in haar klas en opgeschreven waar de leerlingen zitten. Ze vertelt: “Ik kan niet automatiseren, dus meer dan 25 namen kan ik niet onthouden. Als ik de gezichten zie van de leerlingen dan weet ik hun verhalen, maar de naam zegt me niets. Dus de leerlingen zitten een maand op dezelfde plek, zodat ik hun namen op deze plattegrond heb.” Ze lacht. Beschaamd zegt ze: “Ik vraag aan een van de leerlingen om de namen op te schrijven, dan hoef ik zelf niet schrijven. Erg he?” Wat is je kracht?, vraag ik. “Ik bedenk allerlei manieren om het schrijven te omzeilen. Je wordt er heel creatief van.” En wat kost het je? “Ik moet altijd allerlei manieren bedenken en ik denk altijd dat mensen mij niet begrijpen.” Wat heb je te doen?
“Ik begrijp de leerlingen met dyslexie uit mijn klas heel goed. Ik kan een rolmodel voor ze zijn.” Ze begrijpt hoe de leerlingen met dyslexie leren, waardoor ze leerlingen goed kan begeleiden. Ze ziet het potentieel van deze leerlingen als mentor.
Dat wat we weg willen stoppen, daar ligt vaak ook onze kracht. Maar ja, we zijn er niet voor niets een lange tijd bij weg gebleven. Mijn cliënt wilde vroeger niet anders zijn dan de rest, daarom wilde ze de dyslexie verstoppen. En eigenlijk nu nog steeds. Ze schaamt zich ervoor. De schaamte zegt eigenlijk: je bent niet goed zoals je bent. Het houdt ons klein. Het aankijken van de schaamte vraagt om moed. Het delen met anderen maakt dat het steeds minder groot wordt en dat het de weg vrij maakt om het als kracht in te zetten.
Wat staat jou nog in de weg? Ik hoor het graag!
Ik begeleid je graag in een coachtraject, waarbij je zelf op zoek gaat naar jouw kracht! Je kan mij bellen om een afspraak te maken voor een vrijblijvend intakegesprek of misschien dat je eerst meer informatie wil: 06 22 93 96 79. Je bent welkom!
Note: Waarom deel ik een voorbeeld van een cliënt? Het is vertrouwelijk. Mijn cliënt vond het een goed idee om het te delen ter inspiratie voor anderen.
